Het laten overnemen door hulpverleners is geen schande , het is welzeker verstandig in diepere fasen.
Alleen al de titel van dit artikel deed me meteen denken van 'ahaa! ja dat is juist gezegd van die man!'
Mevrouw kwam een maand geleden haar man laten opnemen ; ze had het jaren volgehouden met hem, zijn dolen, zijn boosheid, zijn hulpeloosheid .. hij plaste in hun gezamenlijk bed. Ze kon het niet meer aan.
De vrouw die ik bij opname zag was ontredderd , de vrouw die ik nu dagelijks op bezoek zie komen is levendig en aardig voor haar man en anderen. Ze gaat ook steeds tevreden weer naar huis. Wat een verschil !
Ik ging met meneer Van Dale naar zijn schoonmoeder op de kamer waar zij diep verzonken bedlegerig lag te mijmeren. Hij praatte tegen mij, maar ik betrok haar in het gesprek en wonderwel begon ze te glimlachen. Toen hij een grapje maakte over zijn kaal hoofd, en zijn pet af nam, lachte ze hardop en babbelde (onverstaanbaar).
"Ze is hier goed gesoigneerd, dat kon mijn vrouw niet meer aan", zegt hij , "ik ben blij dat ik haar weer gezien heb."
Daarom re-blog ik dit krantenartikel van enkele dagen geleden.
groetjes van uw coach Clark Kent,
EERSTE PRAATCAFÉ OVER DEMENTIE, LANDBOUWER OP RUST GETUIGT
‘Durf je demente partner los te laten’
Gilberte Deheegher, de echtgenote van Gery, verblijft al twee jaar in Huize Proventier in Poperinge. ‘Vijf jaar heb ik haar thuis verzorgd. Vooral mijn kinderen hebben aangedrongen dat ik Gilberte zou laten opnemen in een woonzorgcentrum. Ik kon het eerst niet over mijn hart krijgen, maar het was fysiek en mentaal niet langer mogelijk om haar thuis te verzorgen’, zegt Gery.POPERINGE - In Poperinge vindt voor het eerst een praatcafé over dementie plaats, een aandoening waar steeds meer mensen mee te maken krijgen. Ook landbouwer op rust Gery Hautekeur zag zijn vrouw Gilberte langzaam aftakelen. ‘Ik wilde haar niet in een rusthuis laten opnemen, maar ik kon gewoon niet anders.’
Concrete cijfers over het aantal mensen met dementie in Poperinge zijn er niet, maar Leen Vandevyver van het Onze-Lieve-Vrouw Gasthuis, merkt wel dat de nood aan een lokaal praatcafé groeit. ‘In Vlaanderen worden steeds meer mensen geconfronteerd met dementie. Toch is de term dementie jammer genoeg vaak nog verbonden met taboes en stigma’s.’
Gery Hautekeur heeft ervaren dat dementie zeer ingrijpend kan zijn, zowel voor de persoon met dementie als voor zijn omgeving. ‘Gilberte kon haar huishouden steeds moeilijker zelf beredderen. De melk kookte over, de aardappelen waren aangebrand, de waterkraan bleef lopen. Kleine en grote momenten van vergeetachtigheid volgden mekaar op. De geriater schreef medicatie voor waardoor de ziekte een tijd onderdrukt kon worden. Maar het proces van dementie is onomkeerbaar. Gilberte werd steeds meer verward. Ze wist zich ook thuis niet meer te oriënteren en kon gesprekken met bezoekers en familie niet meer volgen. Enkel in mijn dichte omgeving voelde ze zich veilig’, zegt Gery.
Na een opname in het ziekenhuis besliste Gery dat Gilberte best naar een woonzorgcentrum ging. ‘Dat was wel even wennen, maar nu ben ik er wel tevreden over. Durven loslaten, is mijn boodschap. Niet te lang blijven stilstaan en niet te veel piekeren. Je moet erdoor. Durf op tijd hulp inroepen. Misschien vreemd, maar ik heb het gevoel dat ik nu meer voor Gilberte kan doen en betekenen, dan destijds toen ik thuis dag en nacht voor haar in de weer was.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Sowieso bedankt voor jouw reactie