Beter één goed konijn dan een verre pony | geen bezoek van knuffelpaardjes, wel een project beleeftuin

Onze beleef-tuin voor mensen met dementie is een project, het verloopt gestadig in stappen.
Bij ons is de bedrijfscultuur zo dat zowat alles groeit van 'onder' uit, iets dat in vele bedrijven gewenst wordt maar ik hier voor het eerst in mijn carrière consequent zie toegepast worden op ALLE vlakken. Maar het gaat over de beleeftuin vandaag.

Het idee beleeftuin werd een goede twee maanden terug door enkele basismedewerkers geopperd en je ziet al enkele zaken gebeuren. 
Laten we zeggen dat we in de voorbereidingsfase zijn, er is een vrijwillige tuinarchitecte gevonden die op bezoek kwam, naar het concept luisterde, en binnenkort een plan voorlegt aan de medewerkers en staf. Van dan af zal de tuin groeien navenant er giften, vondsten, investeringen gebeuren. 
Het plan zorgt er voor dat het een mooi geheel wordt, we wensen geen rommeltje al mag het er uit zien als een volkstuintje of een gewoon tuintje thuis.

Het plan is er dus bijna, 
op 24 mei komt er een Lentehappening - een soort markt en Vlaamse Kermis - in het teken van de beleef-tuin. Opbrengsten gaan naar het project.
Er worden dingen geschonken, eveneens twee konijntjes.  

Opvallend bericht in de kranten vorige week ;

AMERIKAANSE PAARDENTHERAPIE ZORGT VOOR HILARITEIT IN ANTWERPS WOONZORGCENTRUM

Knuffelpaardjes bezoeken rusthuis 

http://www.hln.be/regio/nieuws-uit-berchem/knuffelpaardjes-bezoeken-rusthuis-a1861306/

Ik ga dit initiatief niet afbreken , het is een event, een foto-opportuniteit , een korte gebeurtenis in een rusthuis, en het valt op.

Het deed me denken aan de paardentherapie die mijn nonkel opgezet heeft in het psychiatrisch ziekenhuis te Rekem. Daar is een manege op het domein en gaan psychiatrische patiënten paarden verzorgen, paard rijden, met de huifkar rijden, in een zeil tussen twee paarden liggen voor een tocht door de bossen.

Het ene is een eenmalige gebeurtenis, het andere is een voortdurend project. Dat is het verschil.

Onze beleeftuin wordt een volgehouden project dat gestadig zal groeien.

Onze twee geschonken konijnen-met-koten-en-toebehoren, mini en flappie, zijn drie dagen in huis en verschillende bewoners zijn goed uit hun lethargie (ziekelijke sloomheid, toestand waarin je passief en onverschillig bent) te krijgen eens ze een konijn op tafel zien of op de schoot krijgen.

authentieke reacties van deze week;

'Mogen we het echt houden ?, moet het niet weer weg ?, het blijft hier ?' (mensen zijn gewoon dat de knuffelhonden en -dieren steeds weg moeten).

'Kijk die oortjes, hij luistert naar mij, hij kent mij al.'

'Hoe zacht, juist een mens. Alez, ge weet wat ik bedoel, gij hebt ook haar op uw armen.'

'Voel zijn hartje eens, ik moet hem wat gerust stellen.'

'Hoe was het vandaag op school jongen ?'

'Ik zal er voor zorgen totdat mijn kindjes van de boot komen.'

'Ik zal hem u seffens teruggeven want ik mag geen beestjes houden van mijn mama.' '(vraagt aan mij) Hebt gij diertjes thuis ?'

'Lust hij boterhammen met kaas, de mijne zijn lekker maar ik heb genoeg.'

'Wat een schoon poesje, Minoes de poes.'

'Kijk eens wat ik heb !, kijk nu toch eens wat ik heb, kijk kijk !' (gaat met haar rolstoel naar twee mensen die in hun positioneringsrolstoel zitten 'suffen' en eentje daarvan reageert door te lachen en 'murmelen')

'Gij zijt ene lieve mens dat ge me dat beestje komt geven, en ene grote, ik hou van grote mannen.'

'Zij moet het konijn terug zetten of het gaat dood ! Dat zijn de regels en die veranderen niet omdat zij het is ! !'

'Mag ik aan het raam zitten (zit ALTIJD aan hetzelfde tafeltje naar een muur te staren) dan kan ik het konijntje zien'

Wat mij als psychisch hulpverlener daarin boeit, is de kans om op die reacties in te gaan. Al die onderwerpen die 'het konijn' losmaakt;

kinderen, houden van mannen, een poes, school, ontbijten, zachtheid, hun ouders, vroeger en nu ..

bieden gespreksstof die er op andere momenten écht niet uit komt.

Je kunt beginnen met voorzichtig vragen te stellen op de door de bejaarde ingeslagen weg zoals ; 

'een boot zegt ge? , welke boot Marie?'

'ah, de zeevaart, mijne man vaart!'

'hoe is dat ?'

'Hij is veel weg, soms ga ik mee. Hij komt vandaag thuis na twee maanden.' 'Het is niet meer wat het geweest is op het schip.'

'Neen?'

..

Ik hoop dat medewerkers leren om de dieren en de (toekomstige) tuin te gaan gebruiken om met mensen aan de praat te geraken en dingen te gaan beleven (ook zonder woorden).

Ik hoop dat ook een beetje uit zelfbehoud want ik ben overgevoelig voor beestjes groot en klein al vind ik het fijn er mee bezig te zijn.

Allergie weet je wel. Met Minni en Flappy op mijn arm lopen heeft me al jeuk, hoofdpijn, niesbuien opgeleverd .. allemaal voor de goede zaak. Ach , geen klachten van mij want hooikoorts daar bestaan pillekes voor en die moet ik in de zomer toch nemen.

:)

Ik hoop dat medewerkers spontaan de middelen gaan gebruiken die ze zelf zo graag wilden. Dat zal wel, de kooien werden goed proper gehouden (een goed teken).

Uw coach heeft het nogal voor blijvende betekenisvolle projecten, niet zo voor stunts (die mogen er af en toe zijn ter animatie natuurlijk). 

Versta me echter goed. Alles dat gedaan wordt voor bejaarden in rusthuizen vind ik prachtig, dat wel, het gaat gewoon over mijn voorkeur voor op-de-lange-duur (ik keur niks! af).
Het kan gewoon beiden, prikacties en blijvende projecten.

Zoals het konijntje thuis knabbelt , knabbelt het nergens.

Beter één konijn in de hand , dan een diertje voor een kwartiertje.

Liever één goed bekend konijn dan een vreemde kangoeroe (er was ook een krantenbericht deze week met als titel 'geen konijnen voor ons ! , Wij hebben een mini-varken en kangoeroes in ons rusthuis !')

En nu nog de kippen !  :)

Er is al een vrijwilliger een hok aan het timmeren (type Vlaamse Hoeve) en enkele handelaren willen hek, palen en draad leveren voor sterk verminderde prijs (oh ja, het kost ook wat centen ja).

groentjes van uw groencoach Clark Kent,